Leoteca - Parte de Smartick

Leoteca - parte de Smartick Leoteca - parte de Smartick Regístrate gratis
< Volver

Resultados de tu búsqueda: 284 libros

6+
6+

Esta é a historia dun sapiño verde de barriga branca, que se namora da Lúa, por ser ela máis branca e fermosa cá súa tripiña. Todas as noites cántalle namorado para tratar de conquistala, pero ela sempre o rexeita porque a súa voz resulta desagradable. O sapo, entristecido, decide non volver saír da súa charca, non volver cantar, non volver comer? pero, como non quere morrer de tristeza, decide agacharse da Lúa e só saír da charca cando ela non estea. Unha noite nubrada, sen lúa nin estrelas comeza a cantar protexido polas sombras e, como está tan triste e deprimido, non se decata de que non lonxe de alí unha sapiña verde de barriga branca escóitao engaiolada. Cando remata o recital, a sapiña pregúntalle que por qué lle ofrece unha voz tan fermosa a unha noite tan apagada. El, animado e sorprendido polos afagos, non sabe qué contestar, pero desde ese momento toma a decisión de non lle volver cantar á Lúa endexamais. Ésta es la historia de un sapito verde de barriga blanca, que se enamora de la Luna, por ser ella más blanca y hermosa que su tripita. Noche tras noche le canta enamorado para tratar de conquistarla, pero ella lo rechaza porque su voz le resulta desagradable. El sapo, entristecido, decide no volver a salir de su charca, no volver a cantar, no volver a comer? pero, como no pretende morir de tristeza, decide esconderse de la Luna y sólo salir de su charca cuando ella no esté. Una noche nublada, sin luna ni estrellas comienza a cantar protegido por las sombras y, como está tan triste y deprimido, no se da cuenta de que muy cerca de él una sapita verde de barriga blanca lo escucha embelesada. Cuando termina su recital, la sapita le pregunta que por qué le ofrece una voz tan hermosa a una noche tan apagada. Él, animado y sorprendido por los elogios, no sabe qué contestar, pero desde ese momento toma la decisión de no volverle a cantar a la Luna nunca jamás.

O sapo, a sapiña e a súa branca tripiña

Rivera Ferner Marta

48Ver
6+

No corazón da fraga dormen os soños dos animais e os dos seres invisibles que, cansos de vagar, veñen descansar a esta fraga. Debes estar atento e probar os teus dotes de observación se queres coñecer os seres fantásticos que se ocultan nas láminas, agardando que ti os descubras. Para che facer mais doada a busca, ó final do libro presentámosche algúns destes seres, que xogan connosco a se camuflar entre as árbores, no río, nos penedos, nas montañas, nos camiños... atopalos só depende da nosa capacidade para soñar.

No corazón da Fraga

Fernández Naval Francisco...

48Ver
10+
12+

O Samaín é unha tradición de orixe celta que os americanos importaron co nome de Halloween. En Galicia son moitas as vilas que tentan recuperar esta tradición; o máis coñecido é o que se celebra na localidade coruñesa de Cedeira. A acción desenvólvese nun único acto e os personaxes están relacionados cos elementos característicos do Samaín: cabazas, castañas, o outono? No medio do campo hai tres cabazas; un grupo de nenos achégase a elas coa intención de transformalas en fermosas caveiras coas que desfilar a noite de Samaín. A máis pequena non lles gusta, porque é algo deforme e ela séntese humillada; a súa tristeza e soidade conmoven unha mazaroca, que lle propón ir xuntas á festa. No camiño van facendo novos compañeiros (as castañas, o vento, as follas das árbores) para continuar a peregrinaxe. Paran a descansar e entran en escena un avó e mais o neto. O neno séntese desgraciado por non ter unha cabaza para a festa e o avó, ó ver a que había alí abandonada, talla nela unha preciosa caveira. Todos chegan puntuais a Cedeira para gozar do Samaín e a pequena cabaza resulta ser unha das caveiras máis fermosas, mesmo para aqueles nenos que a rexeitaran. Ela é a encargada de ensinarlles a realidade dos conceptos feo e fermoso.

Indo para o Samaín

Labraña Barrero...

48Ver
6+
6+
6+
6+

O señor Dos Santos vive tranquilo e sen sobresaltos. A convivencia coa súa muller e unha boa posición económica permítenlle levar unha vida cómoda e despreocupada. Unha das súas afeccións é viaxar e agora, xa xubilado, emprega boa parte do seu tempo en percorrer mundo para visitar países exóticos. Nun deles coñece un indíxena que lle fala das posibilidades rexuvenecedoras dun elixir da súa invención. O señor Dos Santos, engaiolado pola idea de recuperar a mocidade, dálle instruccións para que lle faga chegar á casa a apócema milagreira. Logo dun tempo recibe o elixir e, sen perder un minuto, bebe a dose necesaria para perder uns cantos anos. Pero o resultado non é o esperado e o señor Dos Santos en lugar de ver reflectido no espello o corpo dun rapaz, atópase coa imaxe dun can. Malia o seu desconcerto e desesperación, le con atención a etiqueta do envase e nela descobre o porqué do novo estado: mesturara a apócema con alcohol. Asustado, sae á rúa na procura de axuda e o único que recibe son traizóns reaccións oportunistas e incredulidade. Para recuperar a súa aparencia hai un único camiño posible: cambiar a súa actitude ante a vida.

A historia do home-can

Carballude José

88Ver
12+

Xosé vive no lugar máis alto da vila. As vistas son magníficas, pero o forte vento, sempre presente, obriga os veciños a se protexer da súa presencia. Xosé ten dous irmáns máis vellos cos que se poder entreter, pero o seu ritmo é distinto ó del e sempre acaba chorando no colo da nai, porque non queren xogar con el. A nai dille que é importante aprender a divertirse so e por iso lle aconsella que busque flores no campo, caracoles para facer carreiras? ou que, simplemente, os debuxe nun papel. Pero Xosé non quere estar so na rúa, teme que o vento o empurre e o leve lonxe da casa. A nai dille que o vento é coma el, que non sabe medir a forza e por iso ás veces guinda ó chan os meniños igual que fai el cos xoguetes. Un día Xosé ve a un neno facer voar un papaventos. Decidido a ter el tamén o vento por amigo, marcha ó medio dun campo e xuntos xogan a facer voar a gorra de Xosé. A experiencia resulta tan divertida que, coa axuda dunha vasoira e dun cordel, o noso protagonista convértese en papaventos para o seu misterioso novo amigo. Xosé vive en el lugar más alto del pueblo. Las vistas son magníficas, pero el fuerte viento, siempre presente, obliga a los vecinos a protegerse de su presencia. Xosé tiene dos hermanos mayores con los que poder entretenerse, pero su ritmo no es el suyo y siempre acaba llorando en los brazos de su madre, porque no quieren jugar con él. Su madre le dice que es importante aprender a divertirse solo y por eso le aconseja que busque flores en el campo, caracoles para hacer carreras? o que, simplemente, los dibuje en un papel. Pero Xosé no quiere estar solo en la calle, teme que el viento lo empuje y lo lleve lejos de su casa. Su madre le dice que el viento es como él, que no sabe medir su fuerza y por eso a veces tira al suelo a los niños pequeños igual que hace él con sus juguetes. Un día Xosé ve a un niño hacer volar una cometa. Decidido a tener él también al viento por amigo, se marcha al medio de un prado y juntos juegan a hacer volar la gorra de Xosé. La experiencia resulta tan divertida que, con la ayuda de una escoba y un cordón, nuestro protagonista se convierte en cometa para su misterioso nuevo amigo.

Xosé e o vento

García Vilariño Rosa...

48Ver
6+

As amigas da nai de Vitoria xúntanse todas as tardes para tomar café e xogar ás cartas. Isto representa un gran problema para Vitoria, porque, amais de seren trampulleiras, cheiran ben mal. Un día aparece na reunión unha nova amiga que, a diferencia das xa habituais, desprende un agradable aroma a limón. Esta ?novidade? enche de satisfacción a Vitoria e lévaa a investigar a procedencia do olor. A única explicación posible é que se trate dunha fada, porque só elas poden ulir a caramelo de limón. Busca e rebusca no abrigo da ?fadiña? e, finalmente, dá coa variña máxica que confirma as súas sospeitas. Con ela vai permitirse pór en práctica unha ?pequena? trasnada? transformar as tres amigas de mamá en tres relamidas porquiñas. Las amigas de la madre de Victoria se reúnen todas las tardes para tomar café y jugar a las cartas. Esto representa un gran problema para Victoria, porque, además de ser tramposas, huelen muy mal. Un día aparece en la reunión una nueva amiga que, a diferencia de las ya habituales, desprende un agradable aroma a limón. Esta ?novedad? llena de satisfacción a Victoria y la lleva a investigar la procedencia del olor. La única explicación posible es que se trate de un hada, porque sólo ellas pueden oler a caramelo de limón. Busca y rebusca en su abrigo y, finalmente, encuentra la varita mágica que confirma sus sospechas. Con ella se va a permitir poner en práctica una ?pequeña? travesura? transformar a las tres amigas de mamá en tres coquetas cerditas.

As porcas porquiñas

Neira Cruz Xosé A.

48Ver
6+
6+

Ramón ten nos ollos un pequeno problema que se chama estrabismo; ser vesgo consiste en que cada ollo vai para un lado, como os amigos cando rifan. A xente deu en dicir que isto é un defecto, pero Ramón está moi contento porque ás veces os nenos da escola se meten con el e chámanle birollo, el pode ollar a un tempo dúas cousas que non estean xuntas e mesmo mesturalas para facer un mundo á medida dos seus desexos. E iso non fai calquera. Mención en la Lista de Honor en los Cuadernos de Literatura Infantil y Juvenil 2001.

Os ollos de Ramón

Docampo Xabier P.

60Ver
8+
6+