Leoteca - Parte de Smartick

Contos de Andersen recolle os mellores contos de Hans Christian Andersen traducidos para o galego por Xavier Rodríguez Baixeras e ilustrados por algúns dos máis destacados artistas, entre eles os galegos Luis Castro Enjamio e Irene Fra. O escritor Gustavo Martín Garzo, preparou unha seductora introducción baixo o título “O que garda un chícharo”. O libro, de grande formato e coidada edición, complétase cun apéndice, “O conto da miña vida sen literatura”, autobiografía parcial de Andersen publicada en 1847. Javier Serrano realizou a ilustración da cuberta; Fuencisla del Amo ilustrou “A princesa e o chícharo” e “O reiseñor”; Enrique Perales, “Polgariña” e “O caracol e a roseira”; Viví Escrivá, “A sereíña”; Enrique Flores, “O traxe novo do emperador”, “Os zapatos vermellos” e ”O boneco de neve”; Gabriel Hernández, “O valente soldadiño de chumbo” e “O patiño feo”; Irene Fra, “Os cisnes salvaxes” e “A pequena fosforeira”; Luis Castro Enjamio, “O abeto” e “O último soño do vello carballo”; Luis de Horna, “A raíña das neves”.

En 1895 estoupa en Cuba a terceira e definitiva das guerras da independencia. Un mozo compostelán sen un céntimo, Maxi Torres –estudiante golfo, poeta impublicado e ilustre idiota segundo a súa propia definición–, alístase voluntario no corpo expedicionario español e cruza o océano co único propósito de atopar na illa a súa amada, a actriz Lola Molina “La Argentinita”. Mentres rastrexa a pista de Lola, Maxi vese inmerso cada vez máis naquela guerra que, desde o outro lado do mar, se sentía como algo lonxano, véndose na obriga, en moitas ocasións, de tomar partido ante os acontecementos que o envolven. Tralos pasos de Lola percorrerá boa parte da illa e, como o heroe grego Ulises, ata o remate da súa odisea no se vai decatar de que o máis importante da viaxe estaba no camiño. Cita na Habana tamén é unha modesta homenaxe á memoria das víctimas da guerra do 98, cíviles e militares, dun bando e doutro e á daqueles que quedaron aquí a agardalos para sempre.

Este fermoso libro de agasallo inclúe os mellores contos dos irmáns Grimm, traducidos para o galego por Xabier R. Baixeras e ilustrados por algúns dos máis destacados ilustradores do estado. Esta dobre antoloxía vén precedida dunha introducción de Gustavo Martín Garzo, suxestivamente titulada “Teoría do final feliz” e remata cun emotivo “Lembranzas dos irmáns Grimm”, escrito por Herman Grimm, fillo de Wilhelm e sobriño de Jacob. Javier Serrano realizou a ilustración da cuberta, que reune os irmáns Grimm con tódolos seus personaxes. Miguelanxo Prado ilustrou o primeiro dos contos, “O lobo e os sete cabritos” e “Os músicos de Bremen”. Fino Lorenzo, o outro representante galego nesta antoloxía da ilustración, encargouse de “Nabiña” e “Os mensaxeiros da morte”. Silvia Blanco de “O fiel Xoán” e “Os mensaxeiros da morte”. Tino Gatagán de “Hänsel e Gretel” e “Brancaneves”. Javier Zabala de “O pescador e a súa muller” e “A viaxe de Polgariño”. Pablo Díaz de “O xastriño valente” e “Brancaneves e Rosavermella”. Miguel Calatayud de “A Cincenta” e “O paxaro de ouro”. Jesús Gabán de “Carapuchiña Vermella” e “A Bela Dormente”. Federico Delicado de “Os seis cisnes” e “A raíña das abellas”. Por último, María Jesús Santos de “Polgariño” e “A laverca cantareira e saltareira”. Cada un dos contos recolle tres ilustracións, unha a toda páxina, e outra de entrada e saída do texto. A edición moi coidada, a magnífica traducción, a encadernación en cartoné, o grande formato, o acabado en plastificado mate, e o prezo moi axustado fan deste volume un estupendo agasallo para o Nadal.

En voz baixa recolle a historia de Roberto Núñez Veiga, mozote de dezaseis anos que cursa segundo de BUP, que vive co seu pai, un xornalista que quere ser escritor. Roberto viu como se derrubaba definitivamente un castelo xa en ruínas dende había ben tempo: o matrimonio dos seus pais. Daquela os seus choros silandeiros mesturábanse coa voz de Jim Morrison, necesitando desa voz coñecida e, sobre todo, do ruído. A voz de Jim Morrison era para Roberto un acougante ruído. En voz baixa, –novela intimista, escrita toda ela en primeira persoa– é unha confesión descarnada, sincera, «en voz baixa», das cousas que sinte un adolescente que está descubrindo a súa identidade. O protagonista desta novela, deixándose levar pola música que lle presta (onde non faltan nin Jim Morrison, nin Bob Dylan), fala sen tapuxos dos seus problemas na escola, das relacións interpersoais no seo da súa familia, do divorcio dos seus pais, dos seus avós que loitaron nunha guerra inxusta, do amor que agroma no seu peito, das súas lecturas preferidas, do pracer que lle produce a contemplación dun cadro, da necesidade de entrar no mundo do seu pai, en definitiva, de como ir recoñecéndose no espello da súa vida adulta.

Sucedeu que había un reino que non tiña nin marcha, nin himno, nin música que o amparase. Augusto Trompeteira Diapasón , un famoso compositor con moita confianza nas súas posibilidades creativas, recibiu o encargo dos reis daquel país, que malía ser pequeno posúía case de todo, de compoñer unha música en exclusiva para representar a a aquel reino que litigaba sempre cos seus países veciños, unha democracia remendada e cunha república militar… Baldomero, un contable dunha fábrica de embutidos, parecía unha persoa normal e corrente da cidade de Orilal. Pero non o era, porque se trata dun mago de segunda clase, que aprendeu os seus trucos nun curso por correspondencia organizado por un equipo de bruxas e magos preocupados por comprobar como diminuía o censo de seres máxicos. Baldomero inventaba artefactos ben extraños como o futuroscopio, un tubo retorto capaz de mostrar o futuro que cada un desexa… A Isquirión gustáballe ter un nome máis común. Non sabía por qué tiña aquel nome tan estraño nin quen llo puxera. Con todo, o que de verdade lle inquietaba era que for a parar a un mundo que non lle gustaba en absoluto porque non se oía unha música, nin un son, agradable ou desagradable . Un mundo no que os seus habitantes pasaban o día facendo carreiras contra os grandes reloxos silandeiros, que levaban no pulso ou pendurados de longas cadeas cruzadas sobre as súas grandes barrigas… “Mago por correspondencia” do catalán Joles Sennell (seudónimo que Pep Albanell utiliza nalgunha das súas obras) recolle sete relatos onde, como nas mellores beberaxes, se mesturan de forma sutil a fantasía e o humor. Contos de bruxas, fadas, deuses e, tamén, humanos, ilustrados pola xenialidade característica de Xan López Domínguez.